Wij moeten er de laatste keren voornamelijk zijn voor controle van Evi's gehoor. De afwezigheid van een oorschelp is een feit en daar kan op dit moment niet zoveel aan gedaan worden. Het andere oor is zowel van binnen als van buiten prima ontwikkeld. Des te belangrijker is het dat er met dat rechteroor niets gebeurt. Mocht Evi daaraan iets gaan mankeren, dan zou het betekenen dat zij dan doof zou zijn en dat zou een kleine ramp zijn. Gelukkig wijzen testen telkens uit dat haar gehoor aan haar rechterkant verder uitstekend is.

Specialisten nemen de tijd voor Evi

Wat mij telkens opvalt is dat de mensen die haar testen en haar monitoren zo jong zijn. Deze perceptie zegt waarschijnlijk meer iets over mijn eigen leeftijd, vrees ik, dan dat ze daadwerkelijk zo jong zouden zijn. De vriendelijkheid, het geduld, de rust waarmee de specialisten Evi benaderen, maakt dat zij altijd meewerkt en doet wat er van haar gevraagd wordt. Waar je bij de huisarts je probleem bespreekt en inclusief recept binnen tien minuten weer op weg naar huis bent, werkt het bij het Sofia toch heel anders. In het begin toen ze nog veel jonger was, was het testen nog veel spannender voor Evi. Ik begreep toen uit de woorden van de audioloog dat het geen probleem was als de test zou uitlopen. Er was namelijk ruim de tijd voor de testen ingepland. Gezien het aantal kinderen dat vaak in de wachtkamer zit, was ik daar nog zo verbaasd over, maar heb ik inderdaad nog nooit enige haast bemerkt bij de controles en de gesprekken. Gek genoeg is het ook bijna nooit voorgekomen dat de wachttijd heel erg is uitgelopen. Ook bij het nabespreken van de testen, is er altijd alle tijd om zaken te vragen en te bespreken.

Het Sofia Kinderziekenhuis heeft op mij als ouder bijna altijd wel een relativerende uitwerking. Als ik daar met Evi loop, en soms loop je daar dan door de gang met je eigen zorgen in je hoofd, dan zie ik ook altijd kinderen met voor mij vaak veel erger ogende handicaps of beperkingen. Dan denk ik toch heel vaak: ach, ze mist maar een oortje. Het kan altijd nog veel erger. Ik stel mij dan ook voor hoeveel zorgen die ouders dan moeten hebben en voelen. Ieders leed is het ergst, dus je kan het niet voor een ander bepalen. En wat voor de één erg is, is voor de ander misschien helemaal geen probleem.

Ik ben altijd tevreden na een bezoek aan het Sofia Kinderziekenhuis

Feit is wel dat ik tot nu toe, en ik hoop dat dat zo mag blijven, altijd tevreden uit het Sofia Ziekenhuis kom. In ieder geval zijn mijn zorgen vaak niet groter geworden en mijn waardering voor de mensen die er werken juist telkens weer des te groter. Ik prijs mijzelf altijd gelukkig dat – van alle ziekenhuizen die er zijn – Evi bij het Sofia Kinderziekenhuis onder controle staat en dat zij de kans krijgt door deze warme, uitstekende en professionele begeleiding een goede start te maken in haar nog zo jonge leventje.