Evi gaat naar groep 3 op een reguliere basisschool

Alhoewel dat natuurlijk is waar je voor gaat – betere scores op taal- en spraakgebied – kwam die mededeling op dat moment toch als donderslag bij heldere hemel. Het betekende namelijk dat Evi kon gaan instromen in het regulier onderwijs, in groep 3. Het enige wat ik mij op dat moment kon bedenken was dat het te vroeg kwam voor Evi. Hoe moest zij zich nu redden in een klas van dertig kinderen met één juf, terwijl ze nu in een klas van maximaal veertien kinderen zat met twee juffen en soms zelfs drie en daar was het soms al lastig voor haar om verbaal haar mannetje te staan. Hoe moest zij zich redden zonder de totale communicatie die op het speciaal onderwijs wel werd aangeboden. Dan heb ik het over het gebruikmaken van ondersteunde gebarentaal, pictogrammen, het op een manier aanbieden van taal die voor deze kinderen met TOS nodig is?

Ondanks mijn vooral bezwarende gevoelens had ik geen andere keus om een nieuwe school te gaan zoeken voor Evi, want een nieuwe indicatie zou ik niet meer krijgen en ben ik in gesprek gegaan met de school waar mijn oudste dochter ook altijd op had gezeten. Ik werd daar gelukkig met open armen ontvangen en na een paar goede gesprekken, hebben we Evi langzaam aan laten wennen op haar nieuwe toekomstige school. Dat wennen ging hartstikke goed.

En hoewel ik vooral in het aanhaken qua leren zat, blijkt nu, nu het schooljaar vol in gang is, dat niet zozeer het leren belangrijk is, maar vooral het sociaal-emotionele stuk misschien nog wel veel belangrijker is, het zich senang voelen. Alhoewel Evi's gehoor nu – binnen de mogelijkheden die er nu bestaan –  optimaal is, zij draagt sinds ruim een jaar een baha op schroef, en haar gehoor geen belemmering zou moeten vormen in het horen, verstaan, merk ik dat voor haar een volle klas met dertig kinderen toch wel een dingetje is soms. Er is natuurlijk veel meer rumoer en geroezemoes dan toen ze met veertien kinderen in een klas zat. Rekening moet worden gehouden aan welke kant van de klas zij moet zitten; met haar goede oor naar de juf toe.  Hier zie ik opeens hoe kinderen communiceren met elkaar zoals het 'hoort'. De gesprekken en gesprekjes, de manier van spelen, maar ook de manier van ruziemaken, het gebeurt allemaal net op een iets snellere manier, op een iets hoger niveau. Ook de eerste keer gepest worden vanwege haar oor, heeft ook al plaatsgevonden. Het breekt je moederhart. Het aanhaken op sociaal-emotioneel gebied is op dit moment het lastigst voor haar. Ze zal haar onzekerheid moeten overwinnen en zich letterlijk en figuurlijk duidelijker, verstaanbaarder moeten laten gelden. Dat is helaas iets wat ik niet voor haar kan doen. Ik kan haar alleen helpen door haar te blijven aanmoedigen, te steunen en het vertrouwen uit te spreken dat zij alles minimaal net zo goed kan als een ander.

Als moeder doet het pijn om te zien dat jouw kind zich nog niet helemaal op haar plek voelt zitten en elke avond het in slaap vallen uitstelt, omdat er morgen weer een schooldag is. Ik hoop dan ook dat Evi snel in staat is om een voor haar goed plekje binnen de groep te verwerven, omdat ik zeker weet dat zodra dat gebeurt, ik ook op school de Evi te zien ga krijgen die ze echt is: een erg bijdehante, ondeugende, humorvolle zesjarige.