Zoals dat echter gaat in kantines zitten er ook bij ons altijd veel mensen; mensen die met elkaar kletsen, die eten of die ook met hun project bezig zijn. Vaak probeer ik met mijn projectgroep in een hoek van de kantine te gaan zitten. Zo heb ik het minste last van de rumoer om mij heen.

Kabaal

In een van mijn vorige blogs heb ik aangegeven dat het mij veel energie kost om bijvoorbeeld met  vriendinnen in een restaurant te zitten. Hiervoor geldt eigenlijk hetzelfde. Mensen praten al gauw door elkaar heen en dat wordt dan snel zo’n enorm kabaal, althans voor mij, dat ik niemand meer kan verstaan. Gelukkig weten mijn studiegenoten dat ik slechthorend ben en het voor mij lastig is om ze goed te verstaan tijdens een vergadering in de kantine. Ik ben blij dat we niet vaak in de kantine hoeven te zitten; meestal kunnen we terecht in een rustig lokaal.

Werk in de zorg

Naast mijn studie werk ik bij TSN Thuiszorg in Groningen. Dat doe ik nog niet zo lang en daarom heb ik  nog niet te maken gehad met vergaderingen. Wel speelt daar iets anders. In mijn werk kom ik veel  bij mensen thuis, bij oudere mensen. De meeste ouderen praten Gronings. In mijn familie wordt ook wel Gronings gesproken, dus dat kan ik wel volgen,  maar mijn cliënten spreken dan ook nog al te vaak erg  binnensmonds. Dit is een lastige combinatie voor een slechthorende. Ik probeer dan ook goed naar de lippen te kijken om toch te kunnen lezen wat ze zeggen.  Als het mij ook dan nog niet lukt om de mensen te verstaan, vraag ik of ze het kunnen herhalen.

Iets gemeenschappelijks

Wat ik leuk vind is wanneer ouderen aan mij vragen of ik weet hoe een gehoorapparaat werkt. Of als ze, vaak verontschuldigend, mij vertellen dat ze mij niet kunnen horen omdat ze hun gehoorapparaat nog niet in hebben gedaan. Dan vertel ik dat ik slechthorend ben en ook gehoorapparaten draag. Daar krijg ik altijd leuke reacties op. We hebben dan echt iets gemeenschappelijks, ondanks het grote leeftijdsverschil.