Vijf jaar geleden en nu: Persoonlijke ontwikkeling

Vijf jaar geleden vond ik het lastig om met mijn gehoor om te gaan. Ik verstopte de gehoorapparaten onder mijn haren en deed net of het er niet was. Ik kan mij nog herinneren dat ik vroeger wel eens in bed lag en dat ik hoopte dat ik de volgende dag wakker zou worden met een goed gehoor. Ook duurde het altijd even voordat ik aan mensen vertelde dat ik slechthorend was. Ik wilde niet dat ze daardoor anders met mij om zouden gaan.

Toen ik op mijn opleiding voor het eerst stage moest lopen vertelde ik het ook niet aan mijn stagebegeleider. Best wel dom natuurlijk, maar ik wilde niet dat ze mij anders zou zien of behandelen. Ik weet niet waar ik dat precies op had gebaseerd, maar ik wilde een ‘normale’ stagiaire zijn. En beslist niet worden gezien als de ‘slechthorende’ stagiaire.

Mijn vriendinnen zijn er altijd normaal mee omgegaan. Zij weten het al jaren en houden er ook rekening mee. Soms vergeten ze het echter omdat ik het zelf ook vergeet. Dat ervaar ik als positief en negatief; positief omdat ze mij niet het gevoel geven dat ik slechthorend ben of anders dan anderen, negatief omdat het af en toe wel fijn is als er even rekening met je wordt gehouden. Maar dat ligt niet aan mijn vriendinnen maar aan mijzelf! Belangrijk is en blijft om zelf aan te geven wanneer je wilt dat er rekening met je wordt gehouden. Mijn ouders hebben mijn broer en mij nooit anders behandeld dan mijn zus. Thuis voelde ik mij nooit anders dan een ander; ik kon altijd helemaal mezelf zijn. Daar ben ik mijn ouders en familie heel dankbaar voor.

Nu heb ik mijn slechthorendheid helemaal geaccepteerd en kan ik er goed mee omgaan. Het is onderdeel van wie ik ben en zal nooit weggaan. Ik ben erachter gekomen dat ik degene was die mezelf in de weg stond om mijn slecht gehoor te accepteren. Toen ik dat eenmaal doorhad werd alles veel gemakkelijker. Ik vertel nu sneller aan anderen over mijn slechthorendheid. Het interesseert mij niet meer dat anderen mijn gehoorapparaten kunnen zien als ik met mijn haar in een staart over straat loop.

Sinds ik de opleiding maatschappelijk werk en dienstverlening volg is het besef gekomen dat ik het anders moest zien. En dat ik het anders aan moest pakken. Op de opleiding leer je om te reflecteren en kom je steeds dichterbij jezelf. Daardoor heb ik zaken ontdekt die ik eerder misschien niet echt doorhad. Dat was niet altijd even gemakkelijk maar het heeft mij wel dat zetje gegeven dat nodig was om mijn slechthorendheid te accepteren.

Met mijn broer spreek ik ook regelmatig over hoe hij het aanpakt in zijn studie en in andere situaties. Zijn manier van omgaan met zijn slechthorendheid heeft mij duidelijk gemaakt dat ik het af en toe te zwaar maak voor mezelf. Dat laatste heeft er vooral mee te maken dat ik altijd het gevoel heb gehad dat wanneer iets niet goed ging, dat dat lag aan mijn slechte gehoor. En vooral dat anderen dat ook zo zouden zien.

Iedereen gaat er op zijn of haar eigen manier mee om. Zo leer je er zelf mee om te gaan, voelt het vertrouwd en is het goed. Bij de één gaat dat sneller en eenvoudiger dan bij de ander.