Hoe mijn vader het heeft ervaren

In het begin was het erg lastig omdat het niet duidelijk was wat er aan de hand was. Omdat er bij ons in de familie, van beide kanten, geen slechthorendheid voorkomt, had ik hier nooit aan gedacht. Toen de diagnose eenmaal was gesteld werd alles duidelijk. In het dagelijks leven pas je je als ouder er snel op aan. Als ik tegen je praatte, moest ik er goed op letten dat ik je aankeek. Ook moest ik leren dat jij niet alles in een keer goed kon verstaan. En dat ik daarin dus geduldig moest zijn. Maar dat ging eigenlijk allemaal erg natuurlijk. Jouw basisschooltijd was voor ons als ouders ook spannend. Je ging niet, zoals je zus, naar de basisschool bij ons in het dorp, maar naar het speciaal onderwijs in Groningen, met een taxi bus. Dat was nieuw voor ons en dus spannend. Maar je hebt je overal altijd goed kunnen redden, dus die spanning was er ook snel weer af. Iets anders is dat ik mij natuurlijk wel zorgen heb gemaakt over wat jouw slechthorendheid in de toekomst zou gaan betekenen, wanneer je volwassen zou zijn. Gelukkig geldt ook nu dat je je nog steeds prima kunt redden.

Hoe mijn moeder het heeft ervaren

Als baby en peuter had jij vaak oorontsteking, op je eerste verjaardag had je al buisjes in je oren en waren je amandelen geknipt.  Het was ons al wel opgevallen dat jij niet alles goed hoorde, de KNO arts gaf aan dat dit paste bij de oorproblemen die je had en dat het met de buisjes veel beter zou gaan. Als peuter werd het voor mij steeds duidelijker dat er met jouw gehoor iets niet goed was: als ik het geluid van de televisie uit deed reageerde je daar niet op, dit was ook zo als er gebeld werd aan de deur of als de telefoon ging. Pas toen je 3 jaar oud was werden we van het ene ziekenhuis doorgestuurd naar het UMCG. Op de afdeling audiologie was het snel duidelijk dat je ernstig slechthorend was en dat je zo snel mogelijk gehoorapparaten zou moeten dragen. Dit kwam voor mij niet als een verassing, ik was blij dat het nu duidelijk was wat er met je aan de hand was. Wat ik lastiger vond was dat je nu naar een andere basisschool zou gaan, buiten ons dorp. Hier ging je met een taxibusje naar toe. Vreselijk vond ik het, de eerste keer dat je in de taxi stapte. Zelf had je er echter geen enkele moeite mee en vrolijk zwaaiend stapte je als 3 jarige in. De jaren die hierna volgden gingen voorspoedig, van de Tine Marcusschool kreeg je tot aan het MBO ambulante begeleiding, dit was erg fijn. Gelukkig heb je altijd goed kunnen omgaan met je slechthorendheid. Dat heb ik altijd als een belangrijke geruststelling ervaren.

Ik vind het speciaal om te lezen hoe mijn ouder dit allemaal hebben ervaren. En ik wil ze nogmaals bedanken voor wat ze allemaal voor mij hebben gedaan.