12/10/2017 Ronald
Ik heb tien jaar lang gevoetbald, vanaf mijn 11de tot aan mijn 21ste. Ik vond het altijd fantastisch om te doen en ik had ook altijd leuke teams waar ik het altijd gezellig mee had. Natuurlijk kwam ik mijn slechthorendheid daar ook wel eens in tegen. Ik heb wedstrijden gehad met prachtig weer, maar ook wedstrijden gehad waar bij het waaide en hard regende en dat had altijd wel invloed op mijn gehoorapparaten.
Tijdens het voetbal heb ik mijn slechthorendheid bijna nooit als een last gezien. Ik moet eerlijk bekennen dat ik het soms wel eens gebruikte als een excuus, bijvoorbeeld wanneer de andere partij ingooi had, dan deed ik alsof ik de scheids niet hoorde en gooide ik de bal in. Dit deed ik natuurlijk om een klein beetje tijd te winnen wanneer we voorstonden of een belangrijke wedstrijd hadden. Of wanneer mijn teamgenoten iets zeiden en ik even geen zin had om daar op te reageren of wanneer mijn trainer vanaf de kant wat naar mij schreeuwde. Dan deed net alsof ik het allemaal niet hoorde. Af en toe gebeurde het ook wel eens dat ik de scheidsrechter niet hoorde fluiten en dat ik als een kip zonder kop er snel vandoor ging met de bal. Dat voelde op dat moment wel een beetje ongemakkelijk, maar iedereen begreep dat ik daar niks aan kon doen. Het zag er voor hun natuurlijk wel grappig uit. Ik heb dat nooit gezien als iets vervelends of negatief.
Wat ik altijd wel ontzettend vervelend vond was voetballen met slecht weer. Wanneer het hard waaide hoorde ik constant een ruis in mijn gehoorapparaat. Maar wanneer het hard regende was het voor mij helemaal vervelend, want mijn gehoorapparaat viel dan op den duur uit. Dan zat er teveel water in waardoor mijn gehoorapparaten het niet meer deden. Meestal ging mijn moeder altijd kijken bij mijn wedstrijd dus gaf ik mijn gehoorapparaten dan altijd aan haar, want ik wist dat wanneer mijn gehoorapparaten even zouden opdrogen ze het wel weer zouden doen. Maar op dat moment moest ik zonder gehoorapparaten een wedstrijd gaan voetballen. Als ik er nu over na denk zijn dat voor mij de enige momenten waarop ik het vervelend vond dat ik slechthorend was. Maar dan vooral omdat het mij een naar en vervelend gevoel gaf wanneer ik zonder gehoorapparaten moest voetballen. Ik hoorde mijn teamgenoten helemaal niet meer en de scheidsrechter ook niet. Ik vertelde mijn teamgenoten altijd meteen wanneer het weer zo ver was. Je hebt bij voetbal natuurlijk eerder je benen nodig dan je oren, maar toch is het fijn om iedereen goed te kunnen verstaan tijdens een wedstrijd.
Verder heb ik bij sporten nooit echt last gehad van mijn slechthorendheid. Het enige waar ik op dit moment mee moet oppassen is dat ik mijn muziek niet te hard zet tijdens het hardlopen. Maar verder gaat het mij allemaal heel goed af.