#TrotsOp Annet en Kim
Je leest hun bijzonder verhaal hier.
We spreken met Annet. Jarenlang hield ze haar gehoorverlies verborgen. Ze vond het moeilijk om hulp te vragen en schaamde zich zelfs om er over te praten. Maar inmiddels weet ze: openheid helpt. Dankzij goede begeleiding van haar audicien en de juiste hulpmiddelen gaat ze geen sociale situaties meer uit de weg.
#TrotsOp
Ik hoor het advies van mijn audicien vaak in mijn hoofd: “Wees open over je beperking en gebruik een vleugje humor.” Dat helpt me in gesprekken én in het dagelijks leven. Ik hoef me niet meer te verstoppen
Al van jongs af aan hoorde ik niet perfect, maar na mijn vijftigste werd mijn gehoor echt slechter. Omdat het langzaam ging, merkte ik het niet meteen. En eerlijk gezegd: ik wilde het ook niet zien. Jarenlang deed ik alsof er niets aan de hand was. Ik compenseerde mijn gehoorverlies met liplezen, raden en doen alsof. Naar de buitenwereld toe had ik alles onder controle. Maar ik weet nu dat ik mezelf daarmee erg tekort heb gedaan. Pas aan het einde van mijn loopbaan in de zorg durfde ik naar een KNO-arts te gaan. De diagnose: erfelijke doofheid en gehoorschade door concerten.
De eerste stap: hulp durven vragen
De arts zei het nuchter: “De volumeknop gaat steeds lager.” Hij verwees me door naar een audicien. Omdat ik niemand uit mijn werk wilde tegenkomen, koos ik voor een audicien aan huis. In augustus 2019 kreeg ik mijn eerste hoortoestellen. Alles klonk ineens anders. Eigen voetstappen, geritsel, stemmen… het was heel confronterend en erg wennen. Ik bleef mijn haar over mijn oren dragen en praatte en niet over. Niemand hoefde te weten dat ik slechthorend was. En toen kwam corona. De wereld stond stil, en mijn gehoor ook. Pas toen mijn kinderen me er op aanspraken, besefte ik: het moet anders. Ik moet hulp durven vragen.
Open zijn over gehoorverlies helpt
Via mijn kinderen kwam ik bij audicien Kim van Schoonenberg in Etten-Leur. Zij is voor mij van onschatbare waarde. Dankzij haar stapte ik over op Phonak hoortoestellen, met de Roger microfoon als extra hulp. Maar belangrijker nog: zij hielp mij met het accepteren van mijn gehoorverlies. Ik leerde opener te zijn en zelfs een beetje luchtigheid toe te voegen. Kim’s advies hoor ik nog vaak in mijn hoofd: “Wees open over je beperking, en gebruik een vleugje humor.” Dat helpt me in gesprekken én in het dagelijks leven. Ik hoef me niet meer te verstoppen. Een van de belangrijkste adviezen die ik van Kim kreeg wil ik graag delen met andere slechthorenden, dat is dat je altijd een slechthorende eerst met zijn of haar naam dient aan te spreken, dan weet de slechthorende dat hij of zij echt gericht moet gaan luisteren.
Ik durf mijn haar weer op te steken.
Laatst was ik op een reünie. Voorheen zou ik stil zijn gebleven. Nu liet ik meteen mijn Roger microfoon zien en zei: “Ik ben slechthorend, dus als ik wat mis van het gesprek, praat me dan even bij en lach er maar wat om. Die openheid breekt het ijs. Mensen weten nu beter hoe ze met me kunnen communiceren. En ik? Ik voel me weer onderdeel van het gesprek. Mijn gehoor is niet beter geworden, maar de kwaliteit van luisteren wel. De Roger is mijn onmisbare steun. Zelfs mijn kleinkinderen vragen erom! En weet je wat ik nu durf? Met feestjes en met warm weer steek ik lekker mijn haar op, tot achter mijn oren!
Ook audicien Kim is trots op haar cliënte
Audicien Kim heeft Annet door het hele traject begeleid. Ze vertelt: “Ik ben ongelooflijk trots op Annet. In de tijd dat ik haar ken, heb ik haar zien groeien in zelfvertrouwen en openheid. Haar verhaal delen is belangrijk. Hoe meer mensen zich hierin herkennen, hoe minder taboe er zal zijn op slechthorendheid. Door mensen zoals Annet weet ik weer precies waarom ik dit werk met zoveel liefde doe.”