Ik kan mij niet herinneren hoe het voor mij was om voor het eerst gehoorapparaten te dragen. Mijn oma vertelde mij een keer over het moment dat ik samen met haar ging wandelen en ik voor het eerst vogels hoorde fluiten, ik wist niet wat dat was maar ik vond het heel interessant om nieuwe geluiden te horen.

Ik reageerde vroeger niet gelijk als iemand wat zei

Ik vind het zelf best lastig om te vertellen hoe mijn omgeving op mij reageerde toen ik nog geen gehoorapparaten had. Vanaf mijn derde jaar draag ik ze immers al. Mijn ouders vertelden dat er een keer iemand in de supermarkt lachend tegen hen opmerkte dat ik Oost-Indisch doof zou zijn (ik reageerde niet op de vraag die aan mij gesteld was). Mijn moeder heeft mij verteld dat er op de peuterspeelzaal een moeder was die, nadat ze zag dat ik gehoorapparaten droeg, vroeg of ik “gewoon doof of doofstom was”, dit vond mijn moeder een vervelende vraag.

Zoals ik al heb geschreven hadden mijn ouders een vermoeden dat ik niet goed kon horen. Ik reageerde nooit wanneer er iemand aanbelde, reageerde niet meteen op mijn ouders wanneer zij mij riepen en wanneer mijn moeder zei, pak maar een koekje dan pakte ik een boekje. Een tijdje terug zag ik een video van vroeger, op dat moment was ik twee jaar maar je kan goed zien dat ik alleen maar naar de lippen kijk van degene die tegen mij praat. Ik denk dat ik dat onbewust heb aangeleerd toen ik nog zo jong was. Op het moment dat ik gehoorapparaten ging dragen lag ik qua taalontwikkeling flink achter voor een driejarig meisje. Ik ben daarvoor naar een logopediste gegaan, mede dankzij logopedie heb ik destijds mijn taalachterstand snel ingelopen.

Op dit moment kan ik alles beter balanceren dan vroeger

Op dit moment ben ik 23 jaar en ben ik al veel situaties tegengekomen waarin ik moet vertellen dat ik gehoorapparaten draag. Ik heb nog nooit een vervelende reactie gekregen, iedereen is altijd erg geïnteresseerd wanneer ik ze het vertel. Wanneer ik het mensen vertel dan krijg ik juist een verbaasde reactie, je ziet niet aan mij dat ik slechthorend ben en je merkt het ook niet. De mensen die het dichtste bij mij staan weten ook dat ik mij in een drukke omgeving vaak terugtrek, ik luister dan liever dan dat ik mee doe in het gesprek. Zij accepteren dit, voor de mensen die mij niet kennen komt dit soms anders over maar wanneer ik ze uitleg wat de reden hiervoor is dan begrijpen ze het meteen.

Ik merk een groot verschil wanneer ik mijn gehoorapparaten niet in heb. Ik ben zwaar slechthorend dus ik hoor bijna niks meer. Lage klanken hoor ik beter dan hoge klanken en wanneer iemand tegen mij begint te praten dan kan ik niet verstaan wat er gezegd wordt. Ik kan mijn nog goed herinneren dat ik wel eens zonder gehoorapparaten aan tafel ging zitten wanneer we gingen eten. Ik was dan moe van een lange schooldag en ik had eigenlijk geen zin meer om nog meer gesprekken te volgen. Mijn ouders vonden dit niet zo prettig, ik kon natuurlijk helemaal niet mee doen met de gesprekken en ik verstond er helemaal niks van. Gelukkig kan ik alles nu veel beter balanceren waardoor ik mijn energie gemakkelijker kan verdelen. Dus als ik nu bij mijn ouders ben en we gaan met ons allen eten hoef ik in ieder geval niet meer mijn gehoorapparaten uit te zetten.