Het was anders dan de jaren ervoor

Hoe anders ging dat jaren ervoor met mijn oudste dochter. Wat bij Alissa altijd werkte en wat voor mij dan als moeder ook vanzelfsprekend was, werkte helemaal niet zo goed bij Evi. En waar één blik of ernstig toespreken bij mijn oudste meer dan voldoende werkte, werd Evi juist kwader en kwader en daarmee op dat moment onhandelbaar.

Groeien in communiceren

Pas toen Evi bij de vroegbehandeling terecht kon en zij heel langzaamaan leerde beter te communiceren en ik indirect ook, door bijvoorbeeld het leren van ondersteunde gebarentaal, hoe minder ik haar bij de deur hoefde te zetten als we weer eens niet op één lijn zaten. De deur was mijn strafmiddel, omdat ik het niet aandurfde om haar voor straf op de trap te laten zitten. Heel langzaamaan verdwenen de vele driftbuien die elke dag terugkwamen. In eerste instantie zonder dat ik het eigenlijk opmerkte. Pas toen ik mij op een dag besefte dat het al een paar dagen geleden was dat ik Evi bij de deur had gezet, toen pas gingen bij mij ook mijn ogen open. Ik zag opeens hoe ik Evi beïnvloedde door juist rustig te blijven en soms even niet in te gaan op bepaald gedrag. Het hielp dat ik haar soms even liet uitrazen op haar kamer, waarna ik wel tot haar kon doordringen en dan met haar kon praten op het moment dat de boze bui enigszins gezakt was. Ook leerde ik dat ik juist frustratie kon voorkomen door niet telkens te vragen wat ze bedoelde en meer te werken met gebarentaal. Nu probeer ik Evi met humor te benaderen en dat werkt over het algemeen het beste.

Grootste oorzaak van deze verandering was echter het communiceren van Evi zelf. Ze maakte kleine stapjes in communiceren, maar dat had per direct invloed op onze omgang met elkaar.

Het gehoorapparaat heeft Evi geholpen

Daarom ben ik nu ook zo blij dat alle randvoorwaarden om goed te kunnen horen voor Evi ingevuld zijn. Dankzij haar gehoorapparaat op schroef is haar gehoor geoptimaliseerd en omdat ze het nu beter hoort, kan ze ook beter leren praten c.q. communiceren. Nu heeft natuurlijk ook karakter invloed op hoe een kind in wezen is en kan ik niet alles op haar gehoor en/of TOS gooien. Dat is wel eens lastig te bepalen: wanneer is het Evi zelf en wanneer ligt de oorzaak buiten haar?

Nu met haar zesde jaar hebben we samen, maar ook als gezin, stappen met elkaar gemaakt. Nog steeds is het een pittige tante, maar dat geeft niet en dat komt haar in dit leven vast nog goed van pas denk ik dan maar. En zolang we met een traan en veel lachen met elkaar kunnen blijven communiceren, ben ik als moeder tevreden en gelukkig met mijn meissie.