Evi gaat voor het eerst een baha dragen

Wel was mij opgevallen dat Evi, zo jong als ze was, altijd alles heel goed bekeek en bestudeerde, haar ogen ontging weinig. In die fase nog niet wetende dat dit waarschijnlijk te maken had met het feit dat zij niet altijd alles even goed hoorde. Wij waren in de veronderstelling dat haar ene oor goed werkte, wat in feite ook zo was. We hebben er nooit bij stilgestaan dat ook dit oor wellicht af en toe eens dicht kon zitten. Voor Evi had dat tot gevolg dat zij dan op dat moment slecht of niets hoorde. Het is in die tijd een afwisseling geweest met fases van goed horen, minder horen en wellicht helemaal niet horen als er echt een flinke verkoudheid heerste. Wij hebben het als ouders nooit gemerkt wanneer dat dan was, omdat ze altijd goed op ons reageerde en toen nog non-verbaal maar prima communiceerde.

Op het moment dat Evi aan de baha op softband moest, werd in één keer duidelijk zichtbaar dat zij een beperking had en heeft. Ik ga er een beetje vanuit dat de mensen in onze omgeving daar heel goed op reageerden, omdat we altijd heel open zijn geweest over haar beperking, namelijk het hebben van slechts één oorschelp. Doordat Evi een meisje is, konden we met haar haardracht haar haar laten vallen over haar “oren”, die er aan één kant niet zat, waardoor het leek alsof er niets aan de hand was. Veel mensen lieten mij weten dat het hen helemaal nog niet was opgevallen dat Evi slechts één oor had op momenten dat we over Evi’s problematiek kwamen te praten. Dus eigenlijk is het wel grappig dat iets wat er niet is, niet opvalt en vervolgens wel opvalt, doordat er een oplossing komt.

Ik moest als moeder eventjes, dat duurde gelukkig heel kort, omschakelen toen Evi de baha op softband moest gaan dragen. Automatisch kwam bij mij een beschermend gevoel op in de zin van: nu het zichtbaar is, wordt Evi niet gekwetst door ongenuanceerde reacties? Ik ben eigenlijk heel snel tot de conclusie gekomen dat dat min of meer niet gebeurd is. Natuurlijk hebben kinderen wel gekeken en gevraagd wat ze precies op haar hoofd had. Maar dat is toch het mooie aan kinderen: als het ze uitgelegd wordt, dan hoort het er vervolgens als snel bij.

Nu Evi ook nog eens verschillende kleuren hoesjes kan dragen en er ook stickers bij zitten die op de baha geplakt kunnen worden, loopt Evi er helemaal cool bij. Zelf draagt ze de baha inmiddels op schroef, in kleur en met flair. Tot mijn grote geluk.