Ik ken Suzan inmiddels ongeveer acht jaar. We woonden allebei in hetzelfde dorp en leerden elkaar kennen via gemeenschappelijke vriendinnen. Het klikte gelijk en Suzan vertelde mij dan ook al best snel dat zij slechthorend is. Het was mij nog nooit opgevallen dat ze gehoorapparaatjes droeg. Ik weet niet meer precies wat mijn reactie was, maar ik ben hierdoor Suzan nooit anders gaan zien.

Zoals ik al had aangegeven wonen Suzan en ik sinds een jaar samen. Ik merk eigenlijk niet vaak aan Suzan dat zij slechthorend is. Soms heeft ze haar gehoorapparaatjes uitstaan, bijvoorbeeld als ze aan het leren is. Ik weet dat ik dan even op haar schouder moet tikken zodat ze weet dat ik haar iets wil vertellen. Als Suzan thuis komt van een ochtend werken of een college merk ik wel eens dat ze moe is, dan gaat ze vaak even een uurtje slapen en laat ik haar gewoon even met rust. Vaak geeft ze dit zelf van te voren al wel aan, zo kan ik hier rekening mee houden. Erover praten is dus erg belangrijk.

Ook weet ik dat Suzan mij beter kan verstaan als ik rechts van haar zit of sta. Dit is dan ook een gewoonte geworden en hier denk ik eigenlijk niet meer over na.

Het is mij opgevallen dat Suzan sinds een jaar veel sterker in haar schoenen is gaan staan wat betreft haar slechthorendheid. Ze praat er meer over, wat haar enorm veel helpt. Hierdoor merkt ze ook dat het niet iets is om je voor te schamen, want eigenlijk reageert iedereen heel erg begripvol op haar slechthorendheid. Ik vind het heel fijn om te zien dat Suzan zich een stuk zekerder voelt. Het is iets wat bij haar hoort en dat is ze gaan omarmen.