Toch gaven de juffen aan dat Evi nog extra ondersteuning nodig had. Eénmaal aan dat idee gewend en eigenlijk ook wel beseffend dat dat toch wellicht beter zou zijn, had ik mij al neergelegd bij het feit dat Evi toch nog een speciaal traject zou moeten bewandelen. In juni kwam de uitslag van de beoordeling en die gaf aan dat Evi naar regulier onderwijs moest. Zij zou geen arrangement krijgen en dus geen recht meer hebben op extra ondersteuning. Heel gek, maar op dat moment wist ik gewoon dat dat niet de juiste weg voor Evi zou zijn. Hoe graag ik ook wilde dat mijn dochter naar het gewone onderwijs zou kunnen, op dat moment kwam, noem het maar het moederinstinct naar boven drijven en wist ik dat ik er alles aan moest doen om de instanties te overtuigen dat dit niet de juiste weg was voor mijn dochter.
 
Eén van de redenen waarom ik mij zorgde maakte was dat Evi in de vroegbehandelgroep van maximaal zes á zeven leerlingen met twee juffen en zeer intensieve maar liefdevolle begeleiding het al zo lastig vond om zichzelf te zijn, haar beurt te pakken als er een vraag gesteld werd en vaak toch nog in zwijgen verviel wanneer zij zich onzeker voelde. Pas na driekwart(!) jaar was ze in de groep op haar gemak bij de kinderen en de juffen dat ze heel voorzichtig wat spontaner werd. Als zij naar het reguliere onderwijs zou moeten, zou ze wellicht in een klas van dertig kinderen terecht komen met één juf. Ik zag echt niet voor mij hoe dat voor Evi een goede afloop kon hebben. Zeker net nu we een stap hadden gemaakt in haar spraak- en taalontwikkeling tijdens de vroegbehandeling.
 
Hoe het mij is gelukt weet ik niet meer, maar ik heb telkens geschreven bij het invullen van allerlei beoordelingsformulieren dat ik mij grote zorgen maakte over het welzijn van mijn dochter en dat ik dacht dat de stap naar regulier onderwijs voor Evi via het speciaal onderwijs zou moeten gaan. Dus het speciaal onderwijs als springplank kunnen gebruiken om uiteindelijk in het reguliere onderwijs mee te kunnen. Tot mijn grote opluchting werd ik op een gegeven moment gebeld door iemand van een beoordelingscommissie. Ze waren door mijn op- en aanmerkingen gaan twijfelen. Tot mijn grote vreugde kwam vlak voor de grote schoolvakantie het verlossende bericht dat Evi van het toekennen van geen arrangement, nu beoordeeld werd dat zij recht had op het zwaarste arrangement en dat hield in dat zij gebruik kon maken van het speciaal onderwijs. Ik heb even een stille traan gelaten. Zo blij en opgelucht was ik. Via Kentalis was aan mij een paar weken daarvoor de mogelijkheid gegeven om een informatieochtend bij te wonen op de Hildernisseschool in Schiedam, een cluster 2-school. Cluster 2 is speciaal voor kinderen met een gehoor- en taalproblemen. En ik wist vanaf het moment dat ik toen binnenstapte: dit zou een perfecte school voor Evi zijn. Eén dag voordat de officiële zomervakantie zou beginnen kreeg ik toestemming om Evi in te schrijven bij de Hildernisseschool.
 
Mijn tip aan ouders van een kind met dezelfde problematiek: leg je nooit zomaar neer in eerste instantie bij de toekenning van geen arrangement. Vecht ervoor, ga in gesprek en bel met de nodige instanties. Breng de mensen aan het twijfelen en heb het over het welzijn van je kind dat in gevaar komt. Zeker als je moeder- of vaderinstinct dit aangeeft. Het speciaal onderwijs is Evi's grootste geschenk geweest die ik mij voor haar kon wensen. In Evi's geval heeft twee jaar speciaal onderwijs op de Hildernisseschool een taal- en spraakontwikkeling opgeleverd en niet minder belangrijk een grote stap in haar sociaal-emotionele ontwikkeling, die zij niet had kunnen maken in het reguliere onderwijs.