Het begon allemaal toen Timo nog een klein baby’tje was. Zijn hele eerste levensjaar was hij niet 100% fit. Slecht slapen, af en aan verhoging, verkouden en een bleek snoetje. En huilen als ik ‘m in zijn bedje legde. Dat hij altijd zijn mond open hield viel mij niet op. Wist ik veel, het was mijn eerste kind. Totdat hij ruim een half jaar was. Toen ik een truitje over zijn hoofd deed begon hij hard te huilen. En opeens ging voor mij een heel helder lampje branden. Het zijn zijn oren!

Daarna volgde een reeks bezoekjes aan de huisarts. Dat schoot niet heel veel op en zo belandden we met Timo rond zijn eerste verjaardag bij de KNO-arts. Die handelde meteen heel doortastend. Een röntgenfoto liet zien dat Timo een sterk vergrote neusamandel had. Daardoor had hij moeite met ademen en hield hij zijn mond continu open. Binnen een week werd de neusamandel geknipt en in beide oren werden buisjes geplaatst. Mijn man en ik stonden versteld. ’s Ochtends vroeg op de operatietafel en einde van de ochtend liep hij al weer kwiek rond in de speelkamer van het ziekenhuis. We kregen een ander kind terug. Energieker en zijn stemmetje klonk ook anders. Daar moesten we in het begin erg om lachen. Net Donald Duck.

Vervolgens hebben we steeds zwemdopjes op maat laten maken. Immers, een kind is in de groei en de dopjes moeten wel steeds goed aansluiten. En elke keer als hij de dopjes gedragen had, altijd even reinigen met een desinfecterend doekje.

Helaas is het niet zo dat Timo nooit meer oorontstekingen heeft gehad. Zeker toen hij klein was, was hij af en toe de klos. Zijn buisjes zijn ook nog twee keer vervangen. Maar dat is nu alweer een hele tijd geleden. Het vervelende is dat Timo uiteindelijk wel in één oor een permanent gaatje in zijn trommelvlies aan de oorontstekingen heeft over gehouden. Hij hoort daardoor met dat oor iets minder goed. We doen in het ziekenhuis elk jaar een gehoortest om dit goed in de gaten te houden. Dit gaatje zal operatief dicht moeten worden gemaakt. Maar wanneer laten we dit doen? Ook weer een lastige beslissing.

Gelukkig heeft Timo nooit problemen gehad met het dragen van de zwemdopjes. Het leuke was om steeds weer een ander kleurtje uit te zoeken. Het liefst een neonkleurtje; oranje of felroze. Op dus naar een mooie zomer!