Als kind wilde ik er nooit bij stil staan dat ik slechthorend was. Niet omdat ik mij ervoor schaamde, maar omdat ik dat niet nodig vond. Voor mijn gevoel kon ik alles net zo doen als ieder ander. Natuurlijk is dat ook zo, je bent niet anders dan iemand die wel goed hoort. Maar later in de blog zal ik uitleggen wat ik daar precies mee bedoel. 

Mijn haar is altijd lang genoeg geweest, zodat ik mijn gehoorapparaten daar als het ware onder kon verstoppen. Ik dacht altijd, zolang niemand mijn gehoorapparaten ziet, dan ben ik ook niet slechthorend. Eerst ging dat goed en functioneerde ik prima. Alles liep alles zoals ik wilde. Maar praten over mijn gehoor deed ik niet. Er waren simpelweg geen situaties waarin mijn slechthorendheid naar voren kwam, ik hoefde er ook niet over te praten. Ik had geen zelfmedelijden en vroeg mezelf ook nooit af “waarom heb ik dit nou”. Toch reageerde ik soms emotioneel als ik er dieper op in ging.

Tijdens het eerste jaar van mijn HBO studie vroeg een klasgenoot of ze mij vragen kon stellen over mijn slechthorendheid. Natuurlijk was dat geen enkel probleem. Ik gaf aan dat ze mij alles mocht vragen wat ze er over wilde weten. Het was een heel fijn gesprek. Toen wij echter op het onderwerp kwamen wat mijn gehoor voor mij betekende, wist ik niet wat ik daarop moest antwoorden. Op het moment dat ik er over begon te praten met iemand kreeg ik als het ware een spiegel voor mij. Dat was toen te confronterend.

Thuis aangekomen begon ik daar verder over na te denken. Door mijn gedachten op te schrijven kwam ik er langzamerhand achter wat het slechter horen met mij doet. En wat het voor mij betekent. Maar goed, wat betekent slechthorendheid nou eigenlijk voor mij? Ik ben er persoonlijk van overtuigd dat mijn slechthorendheid mij heeft geholpen met het ontwikkelen van de persoon die ik nu ben. Ook accepteer ik mijn gehoor voor 100%. Natuurlijk heb ik mindere leuke dingen meegemaakt, sommige daarvan hadden rechtstreeks te maken met mijn slechthorendheid. Maar dat valt in het niet bij de leuke dingen in mijn leven. Met veel plezier werk ik als verpleegkundige in de thuiszorg en studeer ik voor maatschappelijk werker. Daarnaast heb ik een fijn sociaal leven.

De enige die mijn acceptatie van mijn gehoor in de weg stond was ik zelf. Nu zie ik in dat ik alles kan bereiken wat ik wil. Slechthorendheid hoeft dat niet tegen te houden. Misschien dat je er wat langer over doet, maar uiteindelijk zal je bereiken wat je graag wil. Het heeft mij op een positieve manier gevormd. Dat heb ik niet alleen gedaan, mijn lieve familie en vrienden hebben mij daar ontzettend bij geholpen. Vooral door hun heb ik geleerd om mijn gehoorverlies te accepteren en er goed mee om te gaan.